Գևորգ Թումանյան

7/17/17

համոզված եմ
աշխարհի արարումից
մինչև օրս
ամենայնի արարիչը
ամեն օր ամեն ժամ
բոլոր գործերը մի կողմ դրած
կատարելագործում նրբացնում է
լորենու բույրը

եթե
հուսալ աստծո արքայությունը
ապա միմիայն վասն լորենու

այս բոցկլտուն քրոջ անունը
բերկրանքի մի անվերահսկելի ներսուզում է
խնդության մի անվերջ ծես

աստղերի ճշգրիտ տեղը
նրա ծաղկաբույլերով եմ սովորում

ես ինձ
չափից դուրս համեստ
էս եղբոր հետ եմ նույնականացնում
տեսքս առանձապես վատը չէ
ներաշխարհս էլ
բուրում է երկինքներ

բանաստեղծությամբ

զարկվելն էլ մի բան չէ

ուզում ես քնել

բառերը

պատկերները չեն թողնում

խնձորի հեղումներից
տանձն եմ սիրում
ընդհուպ
ծիրանի անդրադարձումները
դեղձի պայծառակերպություններում
երբ այն խաղողի կենակցումից
մարմնավորում է սալորի

բացարձակ է մարմնավորումդ
վերջնական
և այսօր ինձնից պրծում չկա
հատկապես
թունդ դեղին գմբեթներիդ ներքո
սրբազան հիմներ եմ բզզալու

խորդենի

կնոջս որը դաժանորեն անտարբեր է
աճեցրածս խորդենու նկատմամբ

հավատա
տարփանքի կիզակետում
մեր հրկիզվող մարմինների համար
խորդենու զով
մշտանորոգ բույրը
հույժ ամոքիչ կլինի